Баубек Ералыұлы Бердіжар (Өкініш)

Бір өткір өкініш жүректі тілгілеп,
Ақтарып тастады намысты.
Содан соң арымның аспаны күркіреп,
Сол мұңлы күзбенен табысты.
Күздеген көңілмен, күздеген бақытпен,
Еңсемді көтере алмадым.
Таулардай көрікті тым биік ақ құт ем,
Қара жер сезінген салмағын.
Бұл аңқау көңілім бәріне сенетін,
Алданып қалатын түбінде.
Білмейтін еді сол,
Түссіздің жеңетін.
Шын көркін жасырған бүгінде.
Алданып қалатын сезімге, уақытқа,
Себебі шындыққа сенетін.
Сенетін мөп-мөлдір кіршіксіз бақытқа,
Тербетер бір күні жер бетін.
Ал бүгін қорланған намысын құшақтап,
Қоғамнан безінген күндеген.
Бұл тірлік тастады шындықты ұсақтап,
Сөйлетіп «бос сөзді» мінбеден.
Несіне өкіндің?
Ей, ақын жүрегім!
Бұл тірлік талайды құлатқан.
Пәктікті жанында жасырып жүретін,
Бұл тірлік ақынын жылатқан.
Бір өткір өкініш жүректі тілгілеп,
Бір кезде мұң сепкен бағыма,
Күз сыйлап аспанға, беймезгіл сіркіреп,
Келмеші, өкініш тағыда.