Ерлан Ахмет (Қайың-үміт)

Қамығады қағынан айырылып,
қараңғылық қойнында қайың-үміт.
Қалтыратып арсыз мұң азынаған,
үркітеді ұятсыз уайым үріп.

Құс та шоқып кетеді арасында,
ит иттігін жасайды, қарасын ба?!
Тағдыр бұған жазыпты жалғыздықты
ен далада, сазды көл жағасында.

Жармасады бір қоқыс желегіне,
бұл қоқысқа желектің керегі не?!
Құрт-құмырсқа қаумалап тамырын да
айналдырған бір жылдық қорегіне.

Бақа-шаян жиылып басынады,
қотыр ешкі келіп бір қасынады.
Қайың-үміт жақында сүйенетін
тал-сенімнің жоғына ашынады.

Жазмышына көнбеске амалы жоқ,
серік етер жақсылық жамалы жоқ.
Ардақ таңы атқанша, демеу болар –
қуат кетпес бойынан қамалы боп.