Бақа мен кірпі

Көлшік маңындағы көгалда бақа мен кірпі бір-бірінің түрін көріп, қайран қалысыпты. Көзі бадырайып, жүрегі лүпілдеген бақа:

— Тұла бойың түгел тікенек, не деген тұрпайысың! – депті кірпіге, бақаға батпай бұйығып тұрған кірпі:

— Өзгелердің көзінше тұла бойын тыртитып сенің түрің де келісіп тұр екен! Түріңді көргенде, денемнің түршіккенін-ші! – деп, тікенектерін тікірейтіп, тұмсығын тыжырайтып, күліп жіберіпті.

Екі аяғымен жер тіреп, еңсесін көтеріп, көлбақа іштей сескенсе де есесін жібергісі келмей:

— Осы көкмайсаға бір аунамай, өмір бойы тікенек арқалаған тіршілігің құрысын! – депті көмейі бүлкілдеп.

— Бұт-борбайыңды шөпке жырғызып, жалаңаш жүрген сенің тіршілігің құрысын! – депті, кірпі тікенек арқасын шегірге үйкеп-үйкеп қойып.

Бақа сол тікенек өзіне қадалғандай қаймығып, былай деп бақылдай жөнеліпті:

Жан сая деп білгенім,

Жалғыз ғана көл менің.

Жап-жалаңаш жүргенім,

Жай-мәнісі сол менің.

Жалынайын мен кімге,

Жан қысылса әрдайым.

Суға дереу сүңгуге

Жалаңашпын дап-дайын...

Бақа жайын түсінген кірпі де қыртысы жазылып, тіл қатыпты:

Бар шыныңды бүкпеген,

Біреу көрсе бүктелем,

Өлі-тірім сезілмей.

Домаланған тікенге

Көзі барлар жолай ма!

Көне қоймас икемге

Мен бір жатқан шоңайна!

Жыланды да жабысып,

Жылжытпаудың ебі - осы.

Қамшыласа алысып,

Қан болады денесі!

Кірпі соны айтып, жылан ұстағандай жиырыла қойыпты, бақа шоп етіп суға сүңгіп кетіпті.