Қағанақбас Қылкеңірдек Шиборбай

Баяғы өткен заманда Қағанақбас, Қылкеңірдек, Ши борбай үшеуі жолдас екен.

Бір күні бұлар бір тоқты ұрлап, айдалаға апарып сойыпты. Тоқтыны сойып, етін қазанға салайын деп жатып, Қағанақ басқа:

— Жынын төгіп кел, – деп, қарынды беріпті.

Қағанақбас қарынды тысқа алып шыққанда, қара шыбын қарынға да, Қағанақбастың басына да қаптай үймелепті. Басындағы шыбынды қорып, қағамын деп, Қағанақ бас қолын қағыс сілтеп, өзінің басын ұрып алыпты. Пияладай жұқатөбесі ойылып, шарана шекесі шарткетіпті. Жұмыртқадай жұқа бас жарылып, жан беріпті.

«Қағанақ бас қалайша кешікті?» – деп, Шиборбай далаға шыға келсе, өліп жатқан Қағанақбасты көре салып:

— Әй, әттеген-ай! – деп, екі қолымен екі санын салып қалғанда, шидей борбайы шорт етіп, ол да мүрдем кетіпті.

Шиборбайдың дауысын естіп, Қылкеңірдек сыртқа жүгіріп шығады да, өліп жатқан екі жолдасын көріп:

— Ойбай, бауырларым-ай! – деп дауыстай бергенде, өзінің қыл кеңірдегі қылғынып, тыныс ала алмай үзіліп кетіпті.