Ақыл, Ғылым, Бақыт - үшеуі бір- бірінен артықшылығын салыстырып таласып сарапқа түсіпті. Сарапшылар оларға былай депті:
Бірінші Бақытқа: сен, тұрақсыз, опасызсың, орныңды таңдамай қонасың, қонғаныңды ісінтесің, тасытасың, ақырында бір күні лақтырып тастап кетесің. Ақылмен тізе қос, сонда көп жасайсың, - депті.
Екінші Ғылымға: дүниеде сенен күшті нәрсе жоқ, қара тасты қайнатасың, дүние жүзін жайнатасың, сақауды сайратасың, жоқты бар, бардан жоқ жасайсың, бар ғаламды өзіңе бағындырғың келеді, бағынбағанды демде.....

Керемет бір жерге апарамын, нағыз жұмақтың өзі деді... Сүйгеніме сенбегенде кімге сенемін дедім де, артынан ере бердім... айтқандай-ақ нағыз жұмактың өзі екен, ашық аспан, жымыңдаған жұлдыздар, сүйіктің қасында, одан асқан бақыт жок екен... сол жерден бір үйді жалдадық, шәйін -тамағын бердім, өзімді әлемдегі ең бақытты жандардың бірі сезіндім, көзім күлімдеп, жүрегім лүпілдеп тәнімнен шығып кетердей болды... Одан кейін шайтанымыз азғыртып, ләззатка бөлендік.... Алғашында бәрі жақсы болды, алақанында ұстады, мәңгі бірге боламыз, мәңгі сүйіп өтемін деп уәде берді. бірақ......

Мен бақытты көрсем деуші едім.
Біздің қақпаның алдындағы үлкен қара жолмен күнде бір қайыршы шал өтетін еді.
Шал ұзын асасын жоғары көтеріп алып:
— Е, азаматтар, бақытты болыңдар! — дейтін еді.
Менің бақытты көргім келді.

Күн батушы еді, шал қаракөлеңкеде үйреншікті жолыменен күнде бір қалыпта кетіп бара жататын еді. Мен біраз қарап тұрар едім де, қараңдап кетіп бара жатқан сыры белгісіз, жұмбақ қайыршының аузынан шыққан....