Алманы қарға шоқиды,
Көкқұтан кітап оқиды.
Ұшып кеп ағаш басына,
Ала сауысқан қоқиды.

Бұлбұлың әнге салады
Мадақтап гүлді.....

Менің жерім мына жер - сенің жерің,
Жарасып тұр сол жерге келулерің.
Осы алқапта сенің де малың жатыр,
Жайқалып тұр шабылмай егіндерің.

Менің көлім мына көл - сенің көлің,
Сенің арқаң көңілге.....

Беріктік қаула жүректе!
Тап жолынан таймайтын.
Жалында күш білекте,
Майданда барлық талмайтын.
Даусым дауыл.....

Уа, дала, күнің күліп, түнің жылып,
Пердеңді бетіңдегі қойдың сырып,
Дәл бүгін сансыз еңбек төсің көрді,
Нешеме жыл ұрланған сырың біліп,
Өскен күй, билеген.....

«Қазақ тілін білген адам Мұқағали поэзиясын сүймеуі мүмкін емес, Мұқағали поэзиясын сүйген адам, еліне, жеріне адал, табиғатына жанашыр бола алады.»

Мұғалима бұл сыныпқа жаңадан келген еді. Ол жас әрі жігерлі ұстаз болатын.
Жұмыс істегісі келіп құлшынып тұрады. Анығына келгенде, ол ұстаздық
қызметті енді ғана бастап жатқан жоқ. Мұның алдында да аз-маз тәжірибесі
болды. Дегенмен оған жаңа орта да, сынып та әлі толық таныс емес еді. Сөйтсе
де мұғалима өз жұмысына айрықша бір ықыласпен кірісіп кетті.

Бірде ол сыныппен бірге кеш өткізгісі келді. Кешке өз ойынша балалардың
ата-аналары да қатысса екен деп тіледі. Дәлірек айтқанда.....