Өртейді бір өкініш жиі мені…
Киіз үй. Мекеніміз қиыр еді.
Анамның алданышы, сүйінері –
әкемнің ер-тұрманын күніне бір
тазалап, қайта-қайта иіледі.
Көзінің тірісінде қайран әкем
қастерлеп қадір тұтқан бұйымы еді. ....

Қарағым, қатарыңнан көркем түсің,
Ұнайды көңіліме де қылған ісің,
Құлпырып байшешектей түрленесің,
Берген соң ылайықтап құдай пішін.
Жарқын жүз, түлкі.....

Дүниеге келгендерге мирас өлмек,
Өлген соң, екі бастан, жоқ қой келмек.
Соны ойлап өз-өзімнен қайнап, тасып,
Қиялым көкірегімді кетті кернеп!
«Кейінге нені тастап кетемін?» деп
Ішкенім у сияқты....

«Қоям, - деп, - халықпен қарсы» - бір өзіңді,
Байқамай болып жүрме тірі езінді.
«Әр қашан алам, - десең, - төрден орын», -
Түзеп ал, татаусыз қып мінезіңді!

Күлімдеп қасын керіп келді жылым,
Сұлудай ақық ерін, алтын тұлым.
Көркейіп, көңілінен кетті кірбің,
Көргенде кім де болса ......

Жаз болғаннан жадына ал,
Алдыңдағы қысыңды!
«Бақыт құс» қонса басыңа,
Қадір тұт келген кісіңді!
Үйретіп үлгі.....

... Естен кетпес сол бір балалық шақпа? Әлде ол шын махаббатпа? Сүйдім, сүйдім мен шын жүрекпен, адал сезімін білдірген, пәк те нәзік махаббатын сездірген, қамқорлығы мен ыстық сыйластығын үзбей келген жаным дейінбе? Әлде махаббатым дейінбе? Шын алғашқы махаббат - бұл өмірдің мәнісі де, өмірдің ағысы.....