Атты жау,
Алды өлім бүгін кімді?
Қақ жарған ерді алды ма қара түнді!
Кім жоймақ от жүректі,
Ақыл, ойды,
Кім жоймақ халық үшін туған ұлды?!
Оқ тиді.
Құлады ер жерді құшты.
Ұрыдай түнде жендет қанын ішті.
Бірақ та өмірі оның үзілмеді,
Жүрегі жалын болып аспанға ұшты.
Қақ жарып Греция қара түнін
Жүрегі лаулап жанып тұрды мұның......

Өлең — маған сыр алғы достың бірі,
Келген үні құлаққа туған күні.
Адам ойы, ақылмен тізген сөздің
Кейі қатал, келеді кейі жылы...
Менің көп өлеңдерім сөзбен тізген
Кеткен шығып ежелгі сыпайы ізден.
Ат қорада,
Суықта, лайсанда,
Жабайы жолдас болып жүрді бізбен.
Серігім деп соқашы бір жас жігіт
Жастығының астына қойды тығып.
Нәзік емес, жабайы өз тілінде
Жазылған өлеңімнің сырын ұғып.
Жұмыскер қартаң орыс іздеп барып,
Өлеңімді дүкеннен көрді алып.....

I
Қараңдаршы, жаңа тарих бетіне,
Қараңдаршы, келбетіне заманның!
Қараңдаршы, жер, суына елімнің,
Қараңдаршы, тарихына адамның!
Барлық жайда, барлық істе өзіңмен
Бірге алдыңнан көрінеді ізгі дос!
Ыстық дүние сәулесінде көзіңнен
Кетпейді ол. Онсыз сенде өмір бос.
Тарихының қайсы бетін ашсаң да,
Оның ісі шыға келер біріндеп...
Өмірінің қай торабын жазсаң да,
Ол тұрады қарсы алдыңда күлімдеп
Өткен жылдар... алдыңдағы кезеңдер...
Сол досыңның шұғыласына малынған......

Таң атты жарқын нұрымен,
Құшақтап біздің өмірді,
Бөленіп қызыл арай,
Мектеп те көзге көрінді:
Бұрынғыдан өзгеше,
Кербез, сұлу сыланған,
Маңайын гүл басыпты,
Балалар жүр қуанған.
Бөбек күйі, жан күйі,
Ана баптап баласын.
Шөп-шөп сүйді бетінен,
— «Сен сабаққа барасың».
— Апа!— деді Гүлзада.
— Айтшы, көзім қарасы!
— Кітаптары қолында,
Мынау үйдің баласы........

Құлпырды құмайт, жапты орман
Колхоздың еңбек даласын.
Жарқылдап күлді бар адам,
Аралап тоғай арасын.
Сасырды сусыз қаңсыған
Тотыдай тоқсан түлеткен
Жаудырды ел алғыс - алғыстан
Кесемге, сүйген жүрекпен.
Аңызақ соққан күндіз - түн,
Шөлдерге бітті жана тұр,
Ырысы болды колхоздың
Құм сауырын басты гүл......

Бар жүректің бірдей соғып тынысы.
Бар қуаныш құйылғандай бір көлге.
Бар өмірдің зырыл қағып жүрісі,
Барлық бақыт жиналғандай бір жерге.
Алматыда шаттық хабар тарады:
Қанат берді әр адамның жанына,
Екеу-екеу әне кетіп барады,
Айтып барады — досына да, жарына.
Ана айтады баласына мақтанып:
«Бірінші боп мен барамын бәріңнен!»
Әлдеқалай мен озар деп сақтанып,
Атаң - дағы ерте кетпек сәріден......

Сен сүйесің жаныңмен Отаныңды,
Өзің өскен жеріңді, совет елін,
Сен сүйесің аспанда шық қан күнді,
Сен сүйесің, еліңнің келешегін.
Сен сүйесің көсемді, алтын заңды
Бақытың мен арыңдай адал сақтап.
Сен әкем деп атайсың ұлы адамды,
Ол сөзіңді жаныңмен жүрсің ақтап.
Сен сүйесің коммунист партиясын
Өз анаңдай өзегін жарып шыққан,
Адалдығын, ақылын қайыспайтын
Талай өрт пен дауылдан алып шыққан......

Қанды майдан дауылдардан бірге өткен
Аға халық, сенімен бір өмірім.
Досқа күндей, жауар бұлттай жауға өктем
Өз туысым деп атамас сені кім!

Орыс ұлы, сені қалай жырламай,
Егер менде жүрек болса адамдық!
Мен барыммен борыштымын бір саған,
Сен туғыздың, қайта біздер жаралдық ......

Ленин, Ленин! Осы есім талай жылдар
Жырланды, жырланады сан ғасырлар.
Бар адамның жүрегін тебірентерлік
Ұлы Ленин атында сөнбес нұр бар.
Ленин біздің ғасырдың қайнар көзі,
Ленин ісі — біздегі Ленин сөзі.
Ол өлген жоқ: нық басып, көштің алдын
Бара жатыр ілгері бастап өзі.
Болған бір кез: дұшпандар сыртта тұрып,
«Өлді Ленин» деп еді, сақ-сақ күліп.
Жеңілді олар, үміті сене қалды.
Тұрды Ленин ұйқыдан, кетті жүріп........

I. Сәріден
Хабаршысы алдағы болар қыстың:—
Аппақ қырау жауыпты жердің үстін,
Үстімде бұлт, қасымда ызғарлы жел,
Мен колхозды ауылға келіп түстім.
Жатыр екен қат-қабат еңбек қайнап.,
Біреу астық толтырып, біреу байлап,
Зырыл қағып тынымсыз веялкалар
Бидай ақты мекені желмен ойнап...
Жас қыз да, жас жігіт те, кәрі шал да,
Сүйілген де, сырлас та сүйген жар да
Сол бір еңбек басынан табылғандай,
Әнші де, ел еркесі ақындар да.—
Күз бір қатал тергеуші бейнесінде,
Орнаған әр адамның кеудесінде......