Бақытгүл Бабашқа

Жүрегі – жырлы,
Тілегі – нұрлы,
Жансың-ау, сірә, сен адал.
Жаныңды жылатып,
Жарлардан құлатып,
Мазаңды көп алар тұңғиық түндерде,
Тәтті азап тартқаның болмаса,
Таққаның – бақыт қой орамал.

Шынымен...
Ағаңның қақтың....

Тым көңілсіз кейіпке еніп қошқыл
Түн, Аспанымнан көзді арбайды көп сылқым.
Өзің жайлы ойларымның отына,
Жаным балқып жылынамын ех, шіркін!..

Түнгі қала. Қызыл, сары түрлі шам,
Әуені ауыр айтып....

Оңашада жанарыңнан тамшы үздің,
Жұбатпаймын. Бәлкім мен де әлсізбін.
Алып-ұшқан сағыныштан кешегі,
Арылғанмын. Ол өйткені арсыз мұң.

Жердің бетін тіміскілеп кезер Түн,
Жұлдыздардай....

Қайғырып қамыққанда,
Жан жүдеп жабыққанда,
Айналып жарық таңға,
Жаныма сен келесің!

Аямай тағдыр сынап,
Мазалап сан....

Көлдей тұнық көзіңмен қызықтырдың,
Жүрді сонда жазықсыз жүзіп бір мұң.
Қоштасар сәт келгенде қимай мені,
Мөп-мөлдір мұңнан моншақ үзіп тұрдың.

Жүрекке жұп бола алмай сендегі адал,
Таусылды тағат....

Менің сырқат санамды сауықтырған,
Қарға қарап, қуандым жауып тұрған.
Қар астында қамалып қалса дедім,
Қу тірлігім жанымды жалықтырған.

Аспанымнан ағылған ақ қар мынау,
Ағыл-тегіл сырыңды....

Саған деген көңілдегі күй – үнім,
Сағынышым, сан мың мақам иірім.
Таңғажайып тағдырың бар,
Тесіктас – Сенсің менің ең алғашқы биігім!

Әппақ үміт алып-ұшып асыға,
Арманымды қашап жаздым тасыңа.
Бар әлемді көріп тұрмын....