Көші-қоны шақтарында Тал бесік атан қомы, ат жалын да... Астында ақ жауынның малшынбайды, Кек мұз бен сызын сезбес ақ қардың да. Бесігің кең жаһаннан....
Осы жұрт неге айтады пайда еместі, Қымбат қой көнермейтін қайран ескі! Бесікте көзін ашқан күйкі болса, Кәдімгі Қажымұқан қайдан есті?! Тал бесік - жан жайлауы.....
Бұрынғы өткен заманда Жақсылық, Жамандық атты екі адам болыпты. Бір күні Жамандық жаяу жүріп келе жатса, артынан бір атты кісі жетіпті. Екеуі жөн сұрасып, қайда бара жатқанын білісіпті. Ол келген Жақсылық екен. Сонда Жамандық тұрып: - Жақсылық, сен мені артыңа мінгестіре кетші, - депті. Жақсылық: - Олай болса, сен қазір мына атқа мін де, біраз жер жүріп барып, түсіп, атыңды байла да өзің жаяу кете бер. Сондан соң мен жетіп, атпен біраз жерге жүріп, саған тағы байлап кетермін. Сөйтіп, баратын жеріміізге кезек мініп жетейік. Екеуміз мінгессек атқа қиын соғар, - депті. Сонан соң Жамандық атқа мініп алып, сол кеткеннен Жақсылықты есіне алмастан, кете беріпті. Жақсылық шаршап, арып-ашып, кешке жақын бір күркезге....
Мұғалім ауладағы балаларды жинап алып оқыта бастаған кезде, адамдар таңданысып қалды.
Сөйтсе де балалардың сабаққа деген ынтасы әдеттегі мектебіне барған кездегіден де анағұрлым жоғарырақ еді. Олар сабақ уақыты жақындаған кезде дереу ойындарын доғара салып, дәптерлері мен қаламсаптарын алған күйі әлгі мұғалімнің пәтеріне қарай асығып бара жататын.