Ауылға бардым... бала күндерім кекілді,
Алдымнан шықты. Ақ жауын жуып бетімді,
Алақаныма тамшысы жылы тиеді,
Аяулы анамның аппақ жаулығы секілді.

Тірліктің мынау тозаңы түгел басылып,
Күн шықты кенет аспанның....

Біздің ауыл көктемде
Көл жағалай қонады.
Айдын шалқар көк көлге
Аққу-қаздар толады.

Қатар-қатар — шалғында
Ақ боз үйлер....

Тәуелсіздіктің іргетасы қаланған төрт-бес жылда жекешелендірудің кей жерлерде бей-берекетсіз жүргізілгенінен ауыл проблемасы туындап, ауыл өз келбетінен айырыла бастады. Тіпті, бұрынғы ферма орталықтары ыдырап, тұрғындар абдырап, сенделіп кетті. Бағыт-бағдарын жоғалтқан ауыл жұртшылығы мекендерін тастап, жаппай көшуді бастап кеп жіберді. Біреулері – өндіріс, біреулері – облыс орталықтарына бет түзеді. Әліптің артын баққан ешкім болмады, ойланып-толғанып істелмеген істің аяғы құрдымға кететінін ілуде біреу ғана білсе білген шығар.
Өзім туып-өскен Атырау облысының Қызылқоға ауданындағы ауыл жағдайы сол 1993-1996 жылдар арасында мәз емес еді. Біраз тұрғындар бұрынғы совхоз орталықтарынан Ақтөбе облысының Алға, Қандыағаш....

Айтысқан ауыл болмас,
Болыспаған бауыр болмас.

Алыс деп ауылыңа бармаймысың.